Bariony zawierające kwark powabny mogą się rozpadać od razu na proton i dwa miony. Za pomocą danych z eksperymentu LHCb naukowcy z Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie wykazali, że w tych niezwykle rzadkich procesach nadal nie widać śladów „nowej fizyki”. Na górze sygnał nierezonansowego rozpadu na proton i dwa miony, poniżej sygnał dla rozpadu rezonansowego z udziałem mezonu omega. (Źródło: IFJ PAN, CERN, The LHCb Collaboration)

Ultrarelatywistyczny przepływ plazmy kwarkowo-gluonowej ze spinem. Po lewej stan początkowy układu, po prawej – wynik ewolucji hydrodynamicznej. Strzałki w dolnej płaszczyźnie pokazują linie przepływu plazmy. Zaczerwieniony obszar to rejon spolaryzowanych cząstek, który ewoluuje zgodnie z przepływem materii. Górne wykresy przedstawiają profile temperatury plazmy. (Źródło: IFJ PAN)

W zderzeniu jądra berylu ⁷Be z jądrem ołowiu ²⁰⁸Pb (po lewej) powstaje obłok plazmy kwarkowo-gluonowej (po prawej). Początkowy kształt obłoku i prędkości jego ekspansji w różnych kierunkach niosą informację o pierwotnej budowie jądra berylu. (Źródło: IFJ PAN)

Dzięki aplikacji CREDO Detector każdy smartfon z aparatem fotograficznym może stać się częścią największego detektora cząstek w historii. (Źródło: IFJ PAN)

Ślady cząstek promieniowania wykryte przez aplikację CREDO Detector. (Źródło: IFJ PAN / CREDO / użytkownik smph-kitkat)

Porównanie mechanizmów faworyzowanej i niefaworyzowanej fragmentacji kwarków. (Źródło: IFJ PAN)

Cząstki wyprodukowane w trakcie jednego ze zderzeń dwóch protonów o energiach 7 TeV każdy, zarejestrowane przez detektory eksperymentu LHCb w 2011 roku; widok z dwóch różnych ujęć. (Źródło: CERN, LHCb)

Rozmieszczenie ciemnej materii (w kolorze niebieskim) w sześciu gromadach galaktyk, odtworzone na podstawie zdjęć z kosmicznego teleskopu Hubble'a. (Źródło: NASA, ESA, STScI, and CXC)

Grafy ilustrujące powiązania naukowe Paula Erdősa, Edwarda Wittena, Marcela Ausloosa i Harry'ego E. Stanleya. W sieci Wittena wyraźnie widać trzy podsieci odpowiadające konkretnym tematom. (Źródło: IFJ PAN)

Grafy ilustrujące powiązania naukowe Paula Erdősa, Edwarda Wittena, Marcela Ausloosa i Harry'ego E. Stanleya. W sieci Wittena wyraźnie widać trzy podsieci odpowiadające konkretnym tematom. (Źródło: IFJ PAN)

Graf przedstawiający przepływ idei inicjowanych przez prof. Harry'ego E. Stanleya. Powiązania między współpracownikami pokazują istnienie kilku wyraźnie widocznych podsieci, odpowiadających społecznościom naukowym koncentrującym się na konkretnych tematach badawczych. (Źródło: IFJ PAN)

Przez 80 milionów godzin pracy rdzeni obliczeniowych krakowski superkomputer Prometheus tropił ślady ‘nowej fizyki’, konfrontując w ramach projektu GAMBIT przewidywania kilku modeli supersymetrii z danymi zebranymi przez najbardziej wyrafinowane współczesne eksperymenty naukowe. (Źródło: Cyfronet, AGH)

Przez 80 milionów godzin pracy rdzeni obliczeniowych krakowski superkomputer Prometheus tropił ślady ‘nowej fizyki’, konfrontując w ramach projektu GAMBIT przewidywania kilku modeli supersymetrii z danymi zebranymi przez najbardziej wyrafinowane współczesne eksperymenty naukowe. (Źródło: KSAF, Maciej Bernaś)

Obserwatorium High-Altitude Water Cherenkov Gamma-Ray Observatory (HAWC) w Sierra Negra w Meksyku. (Źródło: Jordan A. Goodman)

W promieniowaniu kosmicznym obserwujemy więcej pozytonów o dużych energiach niż mogą wyprodukować bliskie nam pulsary. Zdjęcie przedstawia pulsary Geminga i PSR B0656+14. (Źródło: John Pretz)

Plazma kwarkowo-gluonowa w LHC powstaje, gdy nadlatujące z przeciwnych kierunków jądra ołowiu (tu w kolorze białym) zderzają się ze sobą. Uwolnione kwarki (w kolorach czerwonym, zielonym i niebieskim) oraz gluony formują strugę wzdłuż pierwotnego kierunku lotu jąder. Jej zachowanie najdokładniej opisuje hydrodynamika anizotropowa, tworzona przez fizyków z Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie. (Źródło: CERN/Henning Weber)

HR (light)
Chaotyczne zmiany napięcia okazują się typowe nawet dla kilkuelementowych obwodów elektronicznych. W lewym górnym rogu zamieszczono schemat najprostszego chaotycznego oscylatora znalezionego przez fizyków z IFJ PAN w Krakowie. Po prawej serie impulsów wykazujące duże podobieństwo do wzbudzeń neuronów, generowane przez jeden z nowo odkrytych układów. W dolnym rzędzie kilka tzw. atraktorów, ilustrujących złożoność zachowań nowych układów. (Źródło: IFJ PAN)

HR (light)
Wiele prostych układów elektronicznych może się zachowywać w trudny do przewidzenia, chaotyczny sposób, wykazali naukowcy z Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie. Zdjęcie przedstawia przyrząd zbudowany z dwóch właśnie odkrytych oscylatorów. W tle tzw. atraktory, ilustrujące różnorodność i bogactwo zachowań nowych układów. (Źródło: IFJ PAN)

Szkic wielkiego pęku atmosferycznego oraz wodny detektor czerenkowski Obserwatorium Pierre Auger w zachodniej Argentynie (A. Chantelauze, S. Staffi, L. Bret)

Jedna z półkul Gammasphere, najbardziej zaawansowanego detektora promieniowania gamma. (Źródło: Roy Kaltschmidt, Lawrence Berkeley Lab photographer)

Amido-borowodorek litu to obiecujący kandydat na stały elektrolit. Struktura krystaliczna tego materiału składa się z dwóch podsieci, tu przedstawionych w różnych kolorach. W odpowiednich warunkach jony litu (czerwony), zwykle znajdujące się w komórkach elementarnych tylko jednej podsieci (żółtej), przenoszą się do pustych komórek drugiej podsieci (niebieskiej), gdzie mogą się swobodnie propagować. (Źródło: IFJ PAN)

Międzynarodowy zespół fizyków zarejestrował w eksperymencie w rumuńskim ośrodku akceleratorowym IFIN-HH „drugą twarz” jąder atomowych niklu-66: stosunkowo stabilny stan wzbudzony, w którym jądro ma zmieniony kształt. (Źródło: IFIN-HH)

Inflaton, hipotetyczna cząstka spoza Modelu Standardowego, był poszukiwany w rozpadach cząstek w Wielkim Zderzaczu Hadronów w CERN. Ilustracja przedstawia typowy rozpad rejestrowany przez detektory eksperymentu LHCb. (Źródło: LHCb Collaboration, CERN)

Fragmenty skrajnie gorącej materii, wytworzonej w zderzeniu ciężkich jąder atomowych w akceleratorze SPS w europejskim ośrodku CERN, oddalają się od siebie z dużymi prędkościami formując smugi wzdłuż kierunku zderzenia. (Źródło: IFJ PAN, Iwona Sputowska)

Niezwykle rzadki rozpad mezonu pięknego B_s⁰ na dwa miony, zarejestrowany w 2016 roku w detektorze LHCb w CERN pod Genewą. Na powiększeniu u dołu widać, że punkt rozpadu znajdował się 17 mm od miejsca zderzenia dwóch protonów. (Źródło: IFJ PAN, CERN, The LHCb Collaboration)

Zdjęcia mikroskopowe powierzchni pokrytej wyraźnie rozseparowanymi nanowyspami dwukrzemku europu (po lewej) oraz nanowyspami stykającymi się ze sobą (po prawej). (Źródło: IFJ PAN)

Struktura stykających się nanowysp dwukrzemku europu na podłożu z krzemu.
(Źródło: IFJ PAN)

W rozpadach barionów pięknych Lambda b wykryto pierwsze różnice między powszechną, barionową materią a jej antymaterialnymi odpowiednikami. Na zdjęciu zespół eksperymentu LHCb przy detektorze. (Źródło: CERN, The LHCb Collaboration)

Jak surfer z falą, tak proton może się sprzęgać z wibracjami jądra atomowego. Na zdjęciu w roli protonu pęcherzyk powietrza graficznie wyciągnięty spod powierzchni wody.
(Źródło: IFJ PAN, jch)

Interpunkcja pełni w języku równie ważną rolę co słowa, ujawniają analizy multifraktalne przeprowadzone w Instytucie Fizyki Jądrowej Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. (Źródło: IFJ PAN)

Prawdopodobieństwo wystąpienia wyrazu (oś pionowa) w zależności od jego rzędu (oś pozioma) w różnojęzycznych dziełach literatury światowej. Zagadkowe odchylenie od prostej, widoczne na jaśniejszych wykresach dla małych rzędów, znika po uwzględnieniu interpunkcji (wykresy ciemniejsze). (Źródło: IFJ PAN)

Jądra atomowe pierwiastków nie zawsze są kuliste, jak na górnym rysunku. Przy większej liczbie protonów i neutronów jądro może być w różnym stopniu wydłużone lub skrócone wzdłuż jednej, dwóch, a nawet trzech osi. Ten ostatni przypadek, pokazany w prawym dolnym rogu, jest nazywany superdeformacją trójosiową. (Źródło: IFJ PAN)

Jądra atomowe pierwiastków nie zawsze są kuliste, jak na górnym rysunku. Przy większej liczbie protonów i neutronów jądro może być w różnym stopniu wydłużone lub skrócone wzdłuż jednej, dwóch, a nawet trzech osi. Ten ostatni przypadek, pokazany w prawym dolnym rogu, jest nazywany superdeformacją trójosiową. (Źródło: IFJ PAN)

Produkcja mezonów i antymezonów D⁰ w wyniku oddziaływań gluonów g. Po lewej mechanizm powstawania pojedynczej pary, po prawej - narodziny dwóch par.
(Źródło: IFJ PAN)

Podczas ultraperyferycznych zderzeń jąder ołowiu w akceleratorze LHC może dojść do sprężystych zderzeń fotonów.
(Źródło: IFJ PAN)

Ciekłe kryształy typu SmE mają inną budowę niż dotychczas zakładano (Źródło: IFJ PAN)

Obserwatorium promieniowania gamma HAWC

Widok 2/3 całego nieba w promieniowaniu gamma bardzo wysokich energii zarejestrowany przez HAWC

Zbliżenie na jeden z obszarów emisji gamma w Drodze Mlecznej

Artystyczna wizja procesu emisji promieniowania gamma z wielkiego obłoku molekularnego otaczającego centrum Galaktyki bombardowanego przez wysokoenergetyczne protony pochodzące z okolic centralnej czarnej dziury.

Symulacja komputerowa rzadkiego rozpadu mezonu Bs na parę mionów J/psi oraz fi w detektorze LHCb w ośrodku CERN pod Genewą. (Źródło: CERN)

Multifraktalność dzieł literackich
(Źródło: IFJ PAN)

„Finneganów tren” poddany analizie multifraktalnej (Źródło: IFJ PAN)

Sekwencje długości zdań wyrażonych liczbą wyrazów w czterech dziełach literackich, reprezentatywnych dla różnego stopnia ich kaskadowego charakteru (Źródło: IFJ PAN)

Nowa odmiana tlenku żelaza (Źródło: IFJ PAN)

Budynek Centrum Cyklotronowego Bronowice (Źródło: IFJ PAN)

Rozrost obszarów skrystalizowanych oraz ich numeryczna analiza (Źródło: IFJ PAN)

Przykładowe wykresy analiz multifraktalnych (Źródło: IFJ PAN, NASA/GSFC/SDO)

Zaćmienie Słońca 23 października 2014
(Źródło: Tom Ruen)

Wykres analizy multifraktalnej zmienności liczby plam słonecznych (Źródło: IFJ PAN, NASA/GSFC/SDO)

Schemat budowy detektora ATLAS. Ludzkie sylwetki dają wyobrażenie o rozmiarach urządzenia (CERN)

Wnętrze detektora ATLAS przy akceleratorze LHC w ośrodku CERN pod Genewą (CERN)

Wąskie strumienie cząstek (dżety) zarejestrowane w detektorze ATLAS w pojedynczym zderzeniu jąder ołowiu (CERN)

Wielki Obłok Magellana z mapą emisji gamma (H.E.S.S.)

Fantom w eksperymencie MATROSHKA osłonięty obudową imitującą właściwości ochronne skafandra kosmicznego (DLR)

Fantom eksperymentu MATROSHKA na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (NASA)

Budowa wewnętrzna fantomu użytego w eksperymencie MATROSHKA (DLR)

Wizualizacja przyszlego European Spallation Source (ESS)

Spektrometr promieniowania gamma AGATA

Dwa modele jądra atomowego węgla 12C